dziko

Czerwony alarm na Marszałkowskiej Wysyp trzewików Cheaney, różne modele (w r. 43 ze cztery), niektóre chyba chromexel, część jeszcze świeżutka-nieruszana, po 899 zł para.

Bardzo dużo Grand Sasso jest na Yooxie (setki modeli, dosłownie) w okresie wyprzedażowym w bardzo przystępnych cenach. Torba Piquadro fajna, kolor super, generalnie porządne i funkcjonalne rzeczy robią, tylko ceny wyjściowe wysokie.

Taka ciekawostka - superdelikatne swetry Johna Smedleya mają 30 szwów na cal, a czy da się jeszcze delikatniej? Artystka Althea Crome dzierga dzianiny o gęstsi 80 szwów na cal. Założyć się tego nie założy (chyba że na palec) ale robi wrażenie https://www.altheacrome.com/micro-knits

Można spróbować pofarbować, instrukcja na metce dopuszcza pranie w wodzie. Jakby coś został jeden egzemplarz w śmiesznej cenie (r. 48, raczej coś a la 46-48): https://www.yoox.com/pl/49454383BK/item#dept=men&sts=sr_men80 Swoją drogą na Yooxie trafią się też czasem klasyczne "bawarskie" marynarki Schneider'sa, a także bardziej ekstrawaganckie (i dość drogie) od włoskiego producent Massimo Alba.

Szukałem jakiejś oldschoolowej marynarki Safari i na Yooxie upolowałem coś takiego, tkanina to taki luźny żakard len-bawełna. Żona mówi, że trochę za bardzo oldschoolowa, żywcem wzięta z lat 1970-tych, ale dla mnie OK. Poza tym skrywa pewien sekret... Jak się bliżej przyjrzeć klapie... To marynarka okazuje się Transformersem. Jeśli ktoś wybiera się do Bawarii, albo do Indii, albo chce cosplayować Blofelda czy innego villaina, to marynarka umożliwia takąż transformację w coś a la Nehru jacket

Forumowe spory frakcji bawełnianej z frakcją wełnianą to pikuś w porównaniu do tego, co działo się w Anglii w XVII wieku z: Why Nations Fail, D. Acemoğlu & J. A. Robinson

Isaia raczej nie sprzedaje, ale Yoox jak najbardziej potrafi rozkompletować garnitury i sprzedawać marynarkę/spodnie osobno (przy czym czasem w ofercie zostaje sama marynarka albo same spodnie).

Doucal's w Cordovanie.

Do drobnych poprawek nie ma sensu iść dp Pana Mazura, bo faktycznie liczy sobie sporo. Ja u niego robię poważniejsze przeróbki, które wymagają "rozebrania" na części marynarki bądź płaszcza, przeróbki spodni czy koszul to zlecam paniom z dawnej Smolnej (obecnie na Jerozolimskich 11/19).

Niedrogi but jak najbardziej może być "Made in Italy" + "Handmade in Italy", bowiem tam - z różnych ciekawych względów historyczno-kulturowych - ręczna produkcja bywa tania jak barszcz: Indeed, a report by Abiti Puliti that included an investigation by Il Tacco D’Italia, a local newspaper, into Ms. Ventura’s case found that other companies in the region sewing uppers by hand had women do the work irregularly from their homes. That pay would be 70 to 90 euro cents a pair, meaning that in 12 hours a worker would earn 7 to 9 euros. https://www.nytimes.com/2018/09/20/fashion/italy-luxury-shadow-economy.html

Raczej większe niż mniejsze, ja (stopa trochę szeroka, wysokie podbicie) brałem normalny w sznurowanych, ale przymierzałem też loafersy i tam bym schodził z pół numeru. Kopyto generalnie jest dość szczupłe, ale skóra super miękka i toebox w miarę wysoki.

Castori. https://www.castorishoes.com/ Buty klasy Carminy / Testoni Black Label, do upolowania na Yooxie poniżej 100 euro

Buty, których nie czuć na nodze już od pierwszego założenia. Bardzo niszowa firma RTW, której podwykonawcą jest m.in. Meccariello. Supercienka podeszwa jest szyta z krytym kanałem.

@Najmniejszy - upierasz się przy przedziwnej metodzie, według której żeby głosić jakiekolwiek twierdzenie na temat grup czy zależności, musi ono obowiązywać dla 100% grupy / być 100% korelacją. Jest to postulat zupełnie absurdalny w przypadku świata społecznego i nauk stosowanych. Zgodnie z Twoim podejściem nie mamy prawo głosić tez typu "papierosy powodują raka płuc" bądź "mężczyźni są wyżsi od kobiet". Nawet jeśli bez problemu znajdziesz kobietę wyższą od mężczyzny, to tzw. siła efektu dla różnicy wzrostu M-K wynosi ca 1,5, co jest uznawane w naukach stosowanych za bardzo mocną zależność (w socjologii czy psychologii typowe są dużo słabsze efekty rzędu 0,5). Co do kwestii stosunku Niemiec do Holocaustu. Nie jestem historykiem, dużo za to siedzę w naukach społecznych, nawet szybkie przeszukanie baz naukowych ujawnia parę ciekawych zjawisk. Choćby takie, że studiowanie tej kwestii jest problematyczne W najczęściej cytowanym tekście o niemieckiej pamięci zbiorowej (Olick & Levy, Am. Soc. Rev, 1997) słowo "taboo" pojawia się czterdzieści pięć (!) razy. W eseju Rensmanna na temat winy zbiorowej we współczesnych Niemczech znalazłem np. takie fragmenty: Dość głośnym wydarzeniem w kwestii niemieckiej pamięci była tzw. debata Walser-Bubis z 1998 roku, można wygooglać. Więc znowu - nikt tu nie twierdzi, że jest jakiś oficjalny negacjonizm WW2 w Niemczech. Natomiast kwestia i skala subtelnego rozwadniania, rozmiękczania i zamiatania pod dywan pamięci, nawet na bardzo wysokim szczeblu, jest jak najbardziej realna i można debatować o jej skali, przyczynach itd. I jeszcze jedno - argumenty typu "no ale przecież teraz Niemcy to tacy sympatyczni, pracowici goście" jest trochę bez sensu. Ci, którzy odpowiadali za Holocaust zdecydowanie nie byli barbarzyńcami od rabowania wszystkiego, co świeci, i gwałcenia wszystkiego, co się rusza. Oni byli sympatyczni dla swoich przyjaciół, byli dobrymi ojcami i matkami, słuchali dobrej muzyki i jedli kolację nożem i widelcem. Na tym właśnie polega unikalność Holocaustu, że był zbrodnią oświeconą, w jakimś koszmarnym sensie elementem racjonalnej, sprawnej i banalnej machiny, na co tak zwracała uwagę Hannah Arendt.

Naród nie jest monolitem, tak samo jak monolitem nie jest rodzina ani nawet - uwaga, uwaga- pojedynczy człowiek też nie jest psychicznym monolitem, bo ścierają się w nim różne preferencje, kryteria moralne, a u niektórych nawet różne osobowości. Tym niemniej, czasem (w przypadku narodów) czy niezwykle często (w przypadku osób fizycznych) na potrzeby praktyczne przyjmujemy rodzaj "odpowiedzialności zbiorowej" w stylu "Niemcy są winni". Jest to niekiedy potrzebne, bo np. państwo płaci reperacje z podatków wszystkich swoich obywateli, a nie tylko tych, których rodzice służyli w Wehrmachcie czy SS. Skrajnym przykładem w etyce wojennej tego, kiedy trzeba się zdecydować na przyjęcie bądź odrzucenie kryterium odpowiedzialności zbiorowej, jest użycie broni masowego rażenia. Nb. dziś coraz głośniej w USA dyskutowana jest w niektórych kręgach kwestia repatriacji dla czarnej ludności za niewolnictwo i późniejszą dyskryminację rasową. Podobnie, niektórzy uważają, że np. Kościół katolicki powinien się schować pod dywan za ekscesy 2% jego funkcjonariuszy. Wśród socjologów niezwykle modne jest pojęcie "przywileju", które de facto obarcza pewną grupę (białych, heteroseksualnych mężczyzn) za wszelkie zło tego świata kilka tysięcy lat wstecz. Naprawdę, na tym tle mówienie, że Niemcy powinni się wstydzić za WW2 jeszcze przez pięć pokoleń to bardzo, bardzo umiarkowana postawa...