Jeden z obrazów i Mistrzów, który zrobił na nas największe wrażenie a poszetka z jego dziełem była naszym marzeniem.
Oto on - nosorożec Albrechta Dürera w pełnej krasie, na poszetce, w naszej kolekcji 🙌🏻 http://bit.ly/Rhinocerus Polecamy tą historię:
Nosorożec, którego Albrecht Dürer narysował na początku XVI wieku, stanowił wzór dla artystów i przyrodników przez ponad 200 lat.
"Pierwszego maja 1513 r. zostało sprowadzone do Lizbony dla potężnego króla Portugalii, Manuela I, żywe stworzenie zwane nosorożcem. Niniejsze przedstawienie jest wiernym jego wizerunkiem”. Tymi słowami rozpoczyna się inskrypcja widniejąca na jednej z najsławniejszych prac Albrechta Dürera.
W rzeczywistości indyjski nosorożec przybył do Europy 20 maja 1515 roku.
Pierwsze wiadomości o zwierzęciu pochodzą z 1514 r. – wicekról Indii Afonso Albuquerque prowadził wówczas negocjacje wojskowe z Muzafarem II, sułtanem Gudżaratu, zwanego ówcześnie Kambajem (północno-zachodnie terytorium obecnych Indii). Portugalczycy, którzy dopiero od niespełna kilkunastu lat umacniali swoje pozycje w Indiach, starali się uzyskać zgodę na budowę fortu na wyspie Diu, sąsiadującej z ziemiami władcy. W tym celu wysłali posłów obładowanych podarkami. Muzafar przyjął Europejczyków uprzejmie, jednak nie przychylił się do ich propozycji. Mimo to wymieniono tradycyjne przy takich okazjach podarunki. Sułtan Gudżaratu przekazał dyplomatom m.in. nosorożca indyjskiego./
Egzotyczne stworzenia cieszyły się wtedy sporą popularnością w Europie. Władcy tworzyli bogate menażerie, które stale uzupełniali nowymi nabytkami z innych kontynentów. Manuel I nie był wyjątkiem, posiadał już kolekcję zwierząt w pałacu Ribeira w Lizbonie. Tam też trafił nosorożec z Indii.
Mieszkańcy ogrodu zoologicznego byli traktowani jak inne bogactwa – służyli przede wszystkim do demonstrowania potęgi monarchy.
Widok ten musiał wywierać piorunujące wrażenie na gapiach, którzy tłumnie gromadzili się przy takich okazjach, by zobaczyć na własne oczy przeróżne cuda i dziwy przywiezione z krańców świata. Jednym z obserwatorów tych królewskich pochodów był morawski grafik Valentim Fernandes, który osiadł w Portugalii w końcu XV w. Blisko związany z dworem wykorzystywał swe kontakty do zbierania informacji na temat Indii. Zdobyte wiadomości kompilował, a następnie wysyłał do Niemiec. Nie inaczej było z nosorożcem. Opisał dokładnie azjatyckiego ssaka w liście wysłanym do Norymbergi. Wkrótce nieznany autor – prawdopodobnie Antonió de Holanda – wysłał kolejny list, do którego dołączył szkic zwierzęcia. Do tej korespondencji dotarł pewien norymberczyk, stworzył na jej podstawie dwa szkice, a następnie drzeworyt. Był nim Albrecht Dürer, jeden z gigantów renesansu.
Dürer nigdy nie widział zwierzęcia na własne oczy, jednak dbałość o szczegół wskazuje, że zbierał na jego temat dokładne wiadomości. Nosorożec bowiem na pierwszy rzut oka wygląda jak żywy. Przy bliższym przyjrzeniu się dziełu zauważalne są jednak pewne nieścisłości – szczegóły, które mogą kryć głębszą tajemnicę. Na przykład charakterystyczna dla azjatyckich nosorożców pofałdowana skóra jest tutaj przedstawiona jako ochronny pancerz. Dürer zwraca na to uwagę w załączonym opisie: „Jest niemalże cały pokryty grubym pancerzem koloru plamistego szylkretu [żółto-brązowy]. Ma rozmiar słonia, lecz z krótszymi nogami i prawie niemożliwe jest by go zranić”.
Barwa i rodzaj tkanki to wytwór fantazji, choć rzeczywiście skóra nosorożców jest gruba i pełni funkcję ochronną. Dürer ani nosorożca nie widział, ani tym bardziej nie mógł go dotknąć. Nic dziwnego więc, że rysując, posłużył się wyobraźnią. Wydaje się jednak, że przy kolejnym szczególe za bardzo popuścił wodze fantazji. Na grzbiecie bowiem, tuż za szyją, widnieje dodatkowy mały, spiralny i ostro zakończony róg, do złudzenia przypominający… róg jednorożca!
Źródło: https://www.focus.pl/artykul/rog-niezgody-jak-artysci-kopiowali-durera
